De huisarts of, in het geval van erg hoge eiwitwaarden in je urine, een nefroloog (nierspecialist) kan je onderzoeken en een diagnose stellen. Dit kan bijvoorbeeld door een test met een ‘dipstick’ of door een urineonderzoek. In sommige gevallen is ook een nierbiopsie nodig.
Eiwit in urine testen met een dipstick
Het eiwitgehalte van de urine kan worden getest met een dipstick. Dit is een staafje dat van kleur verandert zodra het in aanraking komt met eiwit. Bij deze test vang je urine op met een potje en houd je de dipstick gedurende enkele seconden in de urine. Vervolgens is aan de kleurverandering van de dipstick het eiwitgehalte af te lezen. Je kunt deze test bij de huisarts laten doen, maar het is ook mogelijk om hem thuis uit te voeren.
Eiwit in urine testen met urineonderzoek (microalbumine)
Ook met een urineonderzoek, genaamd een microalbumine, is het mogelijk om eiwitten in je urine te onderzoeken. Bij een microalbumine wordt de hoeveelheid albumine in je urine gemeten. Dit wordt over het algemeen gemeten aan de hand van de albumine-kreatinine-ratio: de hoeveelheid albumine gedeeld door de hoeveelheid kreatinine (ook wel creatinine) in urine.
Albumine is een eiwit dat in je lever wordt gemaakt en het meest voorkomt in je bloed. Als je nieren goed werken, lekt er maar heel weinig albumine door naar je urine. Functioneren je nieren niet goed, dan zie je dit terug aan grotere hoeveelheden albumine in de urine. Daarom wordt vaak specifiek naar albumine gekeken in de urine, om vast te stellen of er eiwit in je urine lekt. Ook is albumine één van de eerste eiwitten die in je urine worden doorgelaten, omdat deze zo klein is. Heb je meer nierschade, dan zal er veel albumine in je urine zichtbaar zijn. Ook grotere eiwitten, de globulines, komen dan in de urine terecht.
De hoeveelheid albumine wordt bij de microalbumine-test afgezet tegen de hoeveelheid kreatinine in de urine. Dit zegt namelijk iets over de verdunning van je urine. Heb je veel gedronken, dan is je urine meer verdund. Er is dan ook minder kreatinine in je urine te zien. Heb je weinig gedronken, dan zal je urine geconcentreerder zijn en er meer kreatinine in zitten. Daarom wordt tijdens een test voor eiwit in je urine de hoeveelheid albumine vergeleken met de hoeveelheid kreatinine. Op die manier wordt duidelijk of de eiwitwaarden in je urine hoog zijn, ongeacht of je voor de test veel gedronken hebt of niet.
Bij de microalbumine-test wordt, bij voorkeur, ochtendurine gebruikt. De albumine-concentratie in je plas is namelijk niet constant. Onder andere inspanning, een urineweginfectie, je bloeddruk of koorts kunnen effect hebben op de uitslag van de test. Ochtendurine is het meest betrouwbaar.
Een nierbiopsie vanwege eiwit in urine
In sommige gevallen is een nierbiopsie nodig om de juiste diagnose te stellen als je eiwit in je urine hebt. Bij een nierbiopsie haalt een arts met een holle naald een stukje weefsel uit je nier. Dit nierweefsel wordt vervolgens in een laboratorium onderzocht om de juiste diagnose voor het nierprobleem vast te stellen.
De huisarts of, in het geval van erg hoge eiwitwaarden in je urine, een nefroloog (nierspecialist) kan je onderzoeken en een diagnose stellen. Dit kan bijvoorbeeld door een test met een ‘dipstick’ of door een urineonderzoek. In sommige gevallen is ook een nierbiopsie nodig.
Eiwit in urine testen met een dipstick
Het eiwitgehalte van de urine kan worden getest met een dipstick. Dit is een staafje dat van kleur verandert zodra het in aanraking komt met eiwit. Bij deze test vang je urine op met een potje en houd je de dipstick gedurende enkele seconden in de urine. Vervolgens is aan de kleurverandering van de dipstick het eiwitgehalte af te lezen. Je kunt deze test bij de huisarts laten doen, maar het is ook mogelijk om hem thuis uit te voeren.
Eiwit in urine testen met urineonderzoek (microalbumine)
Ook met een urineonderzoek, genaamd een microalbumine, is het mogelijk om eiwitten in je urine te onderzoeken. Bij een microalbumine wordt de hoeveelheid albumine in je urine gemeten. Dit wordt over het algemeen gemeten aan de hand van de albumine-kreatinine-ratio: de hoeveelheid albumine gedeeld door de hoeveelheid kreatinine (ook wel creatinine) in urine.
Albumine is een eiwit dat in je lever wordt gemaakt en het meest voorkomt in je bloed. Als je nieren goed werken, lekt er maar heel weinig albumine door naar je urine. Functioneren je nieren niet goed, dan zie je dit terug aan grotere hoeveelheden albumine in de urine. Daarom wordt vaak specifiek naar albumine gekeken in de urine, om vast te stellen of er eiwit in je urine lekt. Ook is albumine één van de eerste eiwitten die in je urine worden doorgelaten, omdat deze zo klein is. Heb je meer nierschade, dan zal er veel albumine in je urine zichtbaar zijn. Ook grotere eiwitten, de globulines, komen dan in de urine terecht.
De hoeveelheid albumine wordt bij de microalbumine-test afgezet tegen de hoeveelheid kreatinine in de urine. Dit zegt namelijk iets over de verdunning van je urine. Heb je veel gedronken, dan is je urine meer verdund. Er is dan ook minder kreatinine in je urine te zien. Heb je weinig gedronken, dan zal je urine geconcentreerder zijn en er meer kreatinine in zitten. Daarom wordt tijdens een test voor eiwit in je urine de hoeveelheid albumine vergeleken met de hoeveelheid kreatinine. Op die manier wordt duidelijk of de eiwitwaarden in je urine hoog zijn, ongeacht of je voor de test veel gedronken hebt of niet.
Bij de microalbumine-test wordt, bij voorkeur, ochtendurine gebruikt. De albumine-concentratie in je plas is namelijk niet constant. Onder andere inspanning, een urineweginfectie, je bloeddruk of koorts kunnen effect hebben op de uitslag van de test. Ochtendurine is het meest betrouwbaar.
Een nierbiopsie vanwege eiwit in urine
In sommige gevallen is een nierbiopsie nodig om de juiste diagnose te stellen als je eiwit in je urine hebt. Bij een nierbiopsie haalt een arts met een holle naald een stukje weefsel uit je nier. Dit nierweefsel wordt vervolgens in een laboratorium onderzocht om de juiste diagnose voor het nierprobleem vast te stellen.
